Het is wellicht een open deur: taalachterstanden vertalen zich gemakkelijk in onderwijsachterstanden omdat het Nederlandse onderwijs erg (Nederlands)talig is (PO-Raad, 2020). Wetenschappers en onderwijsdeskundigen geven aan dat de mate van taalbeheersing direct gelieerd is aan de kansen die kinderen krijgen in hun schoolloopbaan en verdere leven (Stichting Lezen en Schrijven, 2020).
We kunnen structuuringrepen doen om kansengelijkheid te bevorderen zoals brede brugklassen en uitgestelde determinatie, en dat moeten we blijven doen, maar zitten we daarmee aan de voorkant van het probleem? Ik pleit voor meer aandacht voor taalverwerving en -ontwikkeling bij de jongste kinderen die hierin van huis uit weinig meekrijgen.
Als alle ouders het belang van (Nederlandse) taalverwerving onderkennen en daarnaar handelen, kan dat aan de voorkant bijdragen aan kansengelijkheid. Daarnaast moeten we meer werk maken van voorschoolse opvang waarin taalontwikkeling centraal staat, voor kinderen die dat nodig hebben. Waarom zijn we nog steeds (op politiek niveau) in discussie over de betaalbaarheid ervan? Aan het werk, het levert zoveel (geld) op!
