Enkele maanden geleden verleidde de fokster van onze hond, laten we hem Senior noemen, ons om er een pup bij te nemen. Mijn vrouw was onmiddellijk enthousiast, maar ik was niet direct overtuigd.
De argumenten van de fokster om een positief besluit te nemen sneden wel hout: het brengt meer leven in de brouwerij, Senior wordt weer eens uitgedaagd in beweging te komen en kan zijn kwaliteiten bij de opvoeding van de pup, we noemen hem Junior, volop inzetten. Daar komt bij dat een hond erbij niet echt méér werk zal geven: of je nu een of twee honden uitlaat, dat maakt niet veel uit. Natuurlijk zal het in het begin wat drukker zijn, maar deze aanpak betaalt zich zeker terug. Je begrijpt het al, ik heb mij over laten halen. Al heb ik soms getwijfeld aan het besluit; we hebben nu twee honden. En, dat moet gezegd worden, de verwachtingen komen uit. Junior brengt weer energie in huis en activeert Senior, die al met al wel heel rustig was. En Senior, hij is geweldig: hij neemt een belangrijk deel van de opvoeding voor zijn rekening. Spiegelen, uitdagen, grenzen stellen en verbinding maken. Hij neemt ons veel werk uit handen en ziet er zelf ook gelukkiger uit!
Als oud-geschiedenisdocent moet ik zomaar denken aan het oude gilde-systeem: jonge mensen die het vak of het beroep wilden leren, gingen in de leer bij een volwaardige vakman, die lid was van het gilde. De leerling klom op tot gezel en werd uiteindelijk meester. De gilden wilden hun ambacht veilig stellen door kennis en vaardigheden met jonge mensen te delen, om zo de beroepsgroep te versterken en in stand te houden. Je zou kunnen spreken van een visie die gericht is op de toekomst of op duurzaamheid: van elkaar leren, open staan voor nieuwe ideeën en talenten en het verbeteren van de ambacht, de ‘skills’. De gilden waren een plek waar de junior kon leren en zijn inbreng had onder het bezielende oog van de senior; samen ontwikkelen en groeien. Al kon de samenwerking ook wel eens té nauw zijn: conservators en veilinghuizen breken nu nog hun hoofd over schilderijen van Rembrandt: welke is van de meester en welke van een leerling? Maar ook hier is nog een les uit te trekken, het is goed als de leerling al groeiende een eigen, nieuwe stijl inbrengt.
Ik kom op nogal wat scholen en geef op dit moment trainingen aan aspirant-leidinggevenden. Ook ondersteun ik, binnen het verband van de VO-raad, jonge collega’s bij hun oriëntatie op het schoolleiderschap: doe ik het wel of doe ik het niet? Is het iets voor mij? In beide settingen kom ik geweldige mensen tegen. Jonge collega’s met hart voor hun leerlingen en een gezonde ambitie om van meerwaarde te zijn. Als adviseur van Pool Management Academy spreek ik vaak met hen over hun beroepsperspectief. Helaas komen velen van hen tot de conclusie dat hun kansen wegens gebrek aan ervaring op de onderwijsmarkt niet zo goed zijn, terwijl er wel een tekort is aan leidinggevenden.
Iedereen weet nu natuurlijk waar ik naartoe wil en in dat kader leg ik je enkele vragen voor:
– Is er binnen jouw managementteam ruimte voor instroom van minder ervaren, maar gemotiveerde leidinggevenden, die nog heel wat moeten leren?
– Ben je nieuwsgierig naar de toegevoegde waarde van jonge collega’s binnen jouw managementteam? Of kies je enkel voor ervaring?
– Heb je zicht op high potentials binnen jouw organisatie?
– Ben je bereid te investeren in jonge collega’s met hart voor onderwijs en zorg, die willen leren en groeien, om zo uiteindelijk een ervaren leidinggevende te worden die anderen weer kan helpen bij een volgende stap?
– Zie jij jezelf als de leidinggevende die een bijdrage wil leveren aan een duurzame ontwikkeling van de beroepsgroep van leidinggevenden in jouw organisatie en zich ook graag laat inspireren door nieuwe ideeën?
– Wil jij die Senior zijn en samen optrekken met Junior?
Delen zonder zelf iets te verliezen: kennis, vaardigheden en passie. Hoe mooi kan het zijn!
